تصویربرداری تشدید مغناطیسی تانسور انتشار (DTMRI) یک روش غیرتهاجمی برای بررسی ساختار ماده سفید مغز است. در این روش، تابع انتشار مولکول های آب گوسی فرض می شود اما در نواحی از مغز که فیبرها با هم تقاطع دارند این فرضیه صادق نیست. تصویربرداری انتشار با رزولوشن زاویه ای بالا در تعداد زیادی جهت انتشار (HARDI)، امکان بررسی دقیق ریزساختارهای ماده سفید مغز را فراهم می کند. این روش می تواند تقاطع فیبرها را در هر واکسل نشان دهد. برای کاربردهایی مثل آنالیز گروهی یا ساخت اطلس، انطباق تصویر یکی از گام های اساسی است. تصاویر HARDI دارای اطلاعات جهتی مفیدی از ساختار فیبرهاست بنابراین انطباق آن ها پیچیده تر از تصاویر اسکالر است. در این مقاله یک الگوریتم انطباق بر اساس بردارهای ویژگی استخراج شده از روی تابع توزیع جهت فیبرها (ODF) ارائه می شود. معیار شباهت hammer برای تطبیق بردارهای ویژگی به کار می رود و روش thin-plate spline برای انطباق مکانی اسکلت و همسایه ها استفاده می شود. سپس تصحیح جهت روی ODFها اعمال می گردد. سرانجام، روش پیشنهادی بر اساس اختلاف در جهت انتشار غالب، مورد ارزیابی قرار می گیرد. نتایج نشان می دهد که استفاده از اسکلت به عنوان نقاط نشانه در انطباق، به همراستایی دقیق داده های HARDI کمک می کند و خطای انطباق در مقایسه با روش های قبلی، تا حدودی کاهش می یابد.

سابقه و هدف: اتواسکلروز یک بیماری با اختلال در بازسازی کپسول لابیرنتین است که با سرگیجه و سبکی سر همراه می باشد. یکی از علل احتمالی آن، همراهی وستیبولار اکویداکت عریض با این بیماری می باشد. در این مطالعه شیوع وستیبولار اکویداکت عریض در این بیماران در مقایسه با جمعیت نرمال بررسی شده است. مواد و روش ­ها: در این مطالعه مقطعی 26 فرد مبتلا به اتواسکلروزیس دو طرفه و 26 نفر با حداقل داشتن یک گوش سالم نیاز به سی تی اسکن مورد مقایسه قرار گرفتند. وستیبولار اکویداکت از طریق ارزیابی دو فاکتور عرض نقطه میانی آن بین دیافراگم خارجی و کروس مشترک و عرض آن در ناحیه دیافراگم خارجی بررسی و بین دو گروه مقایسه شد. هدایت استخوانی، آستانه درک گفتار، گپ بین هدایت استخوانی و هدایت هوایی در بیماران اتواسکلروز با وستیبولار داکت عریض و نرمال محاسبه و با هم مقایسه انجام شد. یافته ها: میانه عرض وستیبولار اکویداکت در ناحیه آپرتور خارجی در بیماران مبتلا به اتواسکلروز (1/2 میلی متر) به طور معنی داری بیشتر از افراد سالم (1 میلی متر) بود (0/046=p). از نظر اندازه اکویداکت وستیبولار در بیماران اتواسکلروز تعداد 5 بیمار (9/6%) با یافته های رادیولوژیک وستیبولار اکویداکت عریض یافت شد. با این حال این میزان اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. در بیماران اتواسکلروز آستانه شنوایی از راه استخوان در تمامی فرکانس ها در افراد با وستیوبلار اکویداکت بزرگ به طور معنی داری از سایر بیماران بالاتر بود (0/001>p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه شیوع وستیبولار اکویداکت عریض در بیماران مبتلا به اتواسکلروز قابل توجه بوده و بهتر است قبل از جراحی به سی تی اسکن بیماران توجه کافی شود تا از عوارض احتمالی بعدی پیشگیری شود.

در ایـن مقاله طراحی یک مبدل زمان به دیجیتال 12 بیتی رزولوشن بالا و توان مصرفی کم مبتنی بر اسیلاتور حلقوی چند مسیره (Multi-Path Gated Ring Oscillator) در تکنولوژی 130 nm-CMOS بیان شده است. برای افزایش رزولوشن دو مسیر گیت با رزولوشن های متفاوت، رزولوشن درشت و رزولوشن ریز، به صورت ساختار ورنیر استفاده شده است. تاخیر گیت هر مسیر تعیین کننده رزولوشن آن مسیر و به دلیل به کار بردن آن ها در ساختار ورنیر، اختلاف تاخیر گیت های دو مسیر بیانگر مقدار رزولوشن موثر اسـت. نتایج شبیه سازی مبدل زمان به دیجیتال، TDC، طراحی شده در سطح مداری نشان می دهند که این TDC دارای رزولوشن درشت 10 PS، رزولوشن ریز 8PS، رزولوشن موثر 2PS و رنج دینامیکی 8ns است. مقادیر DNL و INL آن به ترتیب برابر 0.6LSB و 2LSB است. همچنین متوسط توان مصرفی آن با ولتاژ تغذیه 1.2V در فرکانس مرجع 50MHz برابر 4.5Mw است.

زمینه و هدف: هدف این مقاله بررسی نقش تصویربرداری MR با وزن انتشار و نقشه ADC در تشخیص افتراقی متاستازهای کبدی و همانژیوم در بیماران مبتلا به ضایعات کبدی است. روش: از آوریل 2017 تا سپتامبر 2018، 30 بیمار (21 زن و 9 مرد) 32 تا 81 ساله (میانگین سنی 13.01±53.01) با 43 ضایعه که توسط سونوگرافی یا سی تی اسکن با ضایعات طبقه بندی شده به عنوان متاستاز یا همانینژیوم کبدی در ناحیه شکم تشخیص داده شدند. سپس برای تشخیص بیشتر به بخش MRI ارجاع داده شدند. این مطالعه، با دستگاه MRI 1.5 تسلا) GE OPTIMA 450 ) برای جمع آوری داده ها از طریق کویل آرایه فاز 16 کانالی با یکنواختی 1ppm استفاده شد. علاوه بر این، توالی DWI با گیت تنفسی در چهار مقدار b 50-500-1000-1500 s/mm2 انجام شد. گروه مطالعه به دو زیر گروه به نام های همانژیوم های آتیپیک و هیپو هیپر متاستاز تقسیم شدند که در همه آنها میانگین ADC، میانگین ADCR (نسبت ضایعه به میانگین ADC کبد)، میانگین SIR ((نسبت ضایعه به میانگین شدت سیگنال کبدی برای مقادیر b فوق الذکر) و میانگین SI (میانگین نسبت شدت سیگنال بین گروه همانژیوم و متاستاز) محاسبه شد. سطح معنی داری داده ها از طریق آزمون t بررسی شد. به طور مشابه، حساسیت و ویژگی برای ADC، ADCR، SIR، و برش از طریق منحنی ROC تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بین همانژیوم و ضایعات متاستاتیک در مقادیر میانگین ADC، میانگین ADCR، SIR در b=50 s/mm2 (p-value<0.01)، SI در b=50-500 و SIR در b تفاوت معنی داری وجود داشت. =500 s/mm2 (p-value<0.05). همچنین تمایز واضحی بین دو گروه متاستاز هیپو و هیپر عروقی از نظر SIR در b=1500 s/mm2 (p-value<0.01) و SIR در b=50-500-1000 s/mm2 (p- وجود داشت. مقدار<0.05). علاوه بر این، بین هر دو نوع همانژیوم از نظر مقادیر SIR در b=50 s/mm2 (p-value <0.05) و SIR در b=500s/mm2 (P-value <0.01) تفاوت معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: می توان از نقشه DWI-MRI و ADC برای پیاده سازی تشخیص های افتراقی بین همانژیوم و متاستاز در کبد با دقت، حساسیت و ویژگی بالاتر استفاده کرد.

1مقدمه: برنامه ریزی قبل از جراحی برای برداشتن تومور گلیوما و درمان رادیوتراپی به ترسیم مناسب مناطق توموری و اطراف تومور مغز نیاز دارد. هدف از این مطالعه بررسی اهمیت پارامترهای مختلف انتشار، به ویژه پارامتر میانگین کورتوز (MK) در افتراق بین نواحی تومور عودکننده، ادم و نواحی نرمال است. روش کار: نوزده بیمار مبتلا به گلیومای درجه بالا پس از عمل تحت تصویربرداری دیفیوژن قرار گرفتند. ما مدل های تصویربرداری تانسور انتشار (DTI) و تصویربرداری کورتوز انتشار (DKI) را برای ارزیابی داده ها در نواحی موردنظر (ROI) که به طور دستی ترسیم شده اند، استخراج و از پارامترهای مشتق شده آن ها برای توصیف نواحی ادم، توموری و نرمال مغز استفاده کردیم. برای تعیین اهمیت پارامترهای سه گروه عودکننده، ادم و نرمال، از آزمون Wilcoxon استفاده شد. از آزمون من ویتنی (Mann-Whitney) برای تعیین معنی داری بین دو گروه عودکننده و نرمال و همچنین بین عودکننده و ادم نیز استفاده گردید. یافته ها: با در نظر گرفتن مقدار p کوچک تر از 05/0، پارامترهای ضریب انتشار ظاهری (ADC)، میانگین انتشار (MD) و MK بین برخی از سه گروه بالا تفاوت معنی داری داشتند. ADC و MD بین دو گروه عودکننده و نرمال با مقادیر 041/0 p هر دو (05/0p<)  تفاوت معنی داری نشان دادند. علاوه براین، تفاوت معنی داری در MK بین دو گروه عودکننده و نرمال با مقدار 02/0p  وجود داشت (05/0p<) نتیجه گیری: پارامترهای دیفیوژن در افتراق بین نواحی عودکننده و نرمال در گلیوم های با درجه بالا بعد از عمل و پس از درمان امیدبخش است.